พายุทราย พรายทะเล – โลกสีน้ำเงิน

แผ่นหลังบรรทุกเป้ ไหล่เรียวเล็กบรรทุกกล้อง ทอดน่องท่องไพรไปตามเส้นทางรกชัฏ เป็นเส้นทางเลียบเลาะธารน้ำตกกับไหล่เขา จากจุดแรกถึงลานสนระยะทางราว 6.5 กิโลเมตร ไม่มีทางอื่นให้เลือกนอกจากทางเดินบนทางดิน

แม่น้ำโขง รินไหลเหยียดยาวมาจากเทือกเขาหิมาลัย ไหลผ่านมณฑลชิงไห่ ประเทศจีน ผ่านที่ราบสูงธิเบต ผ่านเข้าสู่ประเทศลาว ประเทศพม่า ประเทศไทย ประเทศกัมพูชา และสุดท้ายที่ประเทศเวียดนาม ก่อนไหลลงทะเลจีนใต้ มีความยาวทั้งสิ้นประมาณ 4,900 กิโลเมตร

นกเหล็กตัวโตทะยานจากแผ่นดินสุวรรณภูมิสู้ท้องฟ้ากว้างไกล จุดหมายปลายทางคือเมืองต้องห้ามนราธิวาส ก่อนออกเดินทางมีคนท้วงติงว่า “เสี่ยง” “อันตราย” ไม่คุ้มต่อการเดินทาง เราค้อมคำนับในความหวังดี ในความเป็นห่วงเป็นใย

หลังจากอุ้มผางแจ้งเกิดบนเส้นทางท่องเที่ยว ผมเทียวไปเทียวมาหลายครา บางครั้งไปอยู่เป็นอาทิตย์ มีประสบการณ์ในเมืองแห่งนี้พอท้วมๆ ครั้งสุดท้ายไปเยือนเมื่อปี 2547 ปีนั้นไปล่องแก่งอุ้มผางคี แก่งดีๆ ที่ต้องจดจำ เวลาผ่านไปรวดเร็ว เร็วกว่าหัวใจคาดคิด

เป็นที่ทราบกันดีว่าป่าไม้เป็นที่รองรับน้ำฝนด้วยการอุ้มน้ำไว้ใต้ดิน ป่าจึงเป็นต้นกำเนิดสายน้ำหลายหมื่นแสนแขนงกระทั่งกลายเป็นลำธาร ซึ่งสุดท้ายหลอมรวมเป็นแม่น้ำสายใหญ่รินไหลหล่อเลี้ยงผู้คนทั้งประเทศ ให้ประโยชน์ทั้งในแง่การบริโภคและคมนาคม