พิษณุ ธีระกนก – นานาสาระ

สังคมวิปริตถึงขั้นที่จิตใจมนุษย์โหดเหี้ย-มกันถึงขนาดไม่เว้นแม้แต่เด็กๆ ที่ไม่มีทางสู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันทำได้อย่างไรกับเด็กทารกที่ยังพูดไม่ได้ บอกไม่ได้ว่า เจ็บตรงไหน หรือถูกหมาไหนทำ

เทศกาลสงกรานต์ เป็นเทศกาลหนึ่งซึ่งเหมาะสมที่เป็นจุดร่วมแห่งความสุขของสังคมไทย แม้ว่าวิธีการเล่นสงกรานต์จะผิดแผกแตกต่างไปจากประเพณีที่ดีงามในอดีต แต่ยังมีเพียงการรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่เท่านั้น ที่ยังคงอยู่ต่อๆ กันมาอย่างงดงาม

คลิบให้เห็นสัตว์หมานรกตัวหนึ่ง เตะเด็กชายลูกเลี้ยงอายุเพียง ๒ ขวบกระเด็นไปกระแทกลงบนพื้น แล้วตามไปตบหรือหวดกำปั้นใส่หน้าซ้ำอีก ๒-๓ ครั้ง และกระชากแขนจับเด็กเหวี่ยงขึ้นพาดบ่า พาเดินเข้าห้อง ผมเชื่อว่า ไอ้ระยำตัวนี้ ต้องอัดเด็กต่อในห้องอย่างแน่นอน

ผมจำไม่ได้ว่า ขึ้นเครื่องบินครั้งแรกเมื่อปีไหน แต่จำได้ว่า ขึ้นเครื่องกะเขาครั้งแรก ในวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตเมื่อปีนั้น วันนั้นเป็นวันเด็ก และก็ไม่ใช่วันเด็กธรรมดาๆ นะขอรับ เป็นวันเด็กแห่งชาติเสียด้วยนะ ตื่นเต้นที่สุดในชีวิตบักหำน่อย

ย้อนอดีตไปเมื่อเดือนมีนาคม ๒๕๕๒ หกปีที่แล้ว เพียงสองสัปดาห์แรกของเดือน “โลกหนังสือ” ใบนี้ต้องบันทึกไว้ในจิตและวิญญานว่า เป็นเดือนแห่งความสูญเสีย เดือนแห่งความอาลัย สองนักเขียนไทยที่ควรได้รับการจารึกและยกย่องเชิดชูไว้ในระดับโลก

บ้านผมมีแมวชาวบ้านมาอยู่ให้เลี้ยงถึงสองตัว ตัวแรกมาอยู่ร่วมสามปีเห็นจะได้ เราเรียกมันว่า “การ์ฟิลด์” เพราะหน้าตามันเหมือนกับแมวเปอร์เซียในหนังการ์ตูน ผมก็จำไม่ได้ชัดว่า มันเข้ามายึดสนามรอบๆ บ้านตั้งแต่วันไหน